Давор Стојановски: „Песот со тажен поглед“ не е исклучиво историски или воен роман, туку е повеќе роман за тоа како војната го втиснува мрачниот печат врз индивидуата, за последиците што војната ги остава врз телото и врз психата на оној што излегол од борбата, но и за ронката хуманост што, случајно или не, останува надвор од човекот и е сместена во очите на животното што најчесто го сметаме како наш најчест домашен миленик.
Една од најбараните книги за деца ова лето е „Исидора Мун оди на одмор“ од Хариет Мункастер,која е во издание на „Либи“, дел од „Арс Ламина – публикации“. Исидора Мун е посебна, бидејќи е поинаква. Мајка ѝ е самовила, татко ѝ е вампир, таа е по малку од двете, но целосно уникатна. Препознатлива е по…
Извадок од „Скопски есеи“ од Јелена Лужина:
Паметам дека целиот тој 26 јули – пеколно жежок, какви што умеат да бидат приморските јулски денови – упорно ги слушавме катастрофални радиовести за земјотресот чиишто први снимки ги видовме дури вечерта, во тогаш заедничкиот општојугословенски телевизиски дневник, кој почнуваше во осум часот. Црно-бел дневник, впикан во огромните црно-бели телевизори со денес незамисливо мали екрани и, главно, со хронично заматена слика. Весниците – тогаш исклучиво црно-бели, испечатени на слаба хартија и во огромни формати – можевме да ги читаме дури утредента: сите преплавени со страшни вести и приказни и уште пострашни фотографии…
Никола Гелевски: Сложената и разгранета наративна конструкција во „Белиот чад“, како во ноар филмот, создава свет во кој преовладува чувството на отуѓеност и фатеност во стапица од која нема излез. Дистанцирани од нормалниот свет, но истовремено и нурнати во неговите мрачни текови, ликовите се обележани со некој вид дефинитивна изолираност и отуѓеност, а нивната оддалеченост од стварноста станува безнадежна. Оливера Николова е одлична портретистка, виртуозна создавачка на атмосфера и неуморна барачка на суптилни детали.
Гоце Смилевски : „Оливера Николова во „Пешаци по црни полиња“ преку индивидуалните судбини на главните ликови ги отсликува општествените состојби и процеси во времето во кое тие живеат, а тоа е времето кое ни е добро познато: нашето „вчера“ кое траеше повеќе од две децении – времето на транзицијата.“
Кица Колбе: Оливера Николова во својот прв роман за возрасни „Тесна врата“ ја раскажува сложената приказна за загадочното исчезнување на Петра со многу акрибија, луцидност и писателска ревност, небаре самата морала да помине низ некоја „тесна врата“. Асоцијацијата е оправдана, затоа што и таа по дваесет години успешно творештво за деца, се осмелува да го освои „непознатото“ – царството на романот за возрасни.
Јелена Лужина: Автентичните писатели како Оливера Николова секогаш читаат помеѓу редовите, умеат да ги декодираат навидум „невидливите“ причинско-последични релации и интуитивно ги препознаваат оние загадочни сигнали кои „бликнуваат“ од таканаречениот поттекст. Романот „Збогум, Вано, Ванке…“ е „составуван“ токму од тој и таков материјал. Формално невидлив. Како и секоја фикција.
Румена Бужаровска: Се чудам како досега никому не му текнало да направи филм од овој роман. Парадоксално, иако се вика „Куќичка“, тој постојано се движи. Тој е напнат од чувството на мистерија, тој е во постојана трансформација, тој е и интимно и политички возбудлив. Иако во него среќаваме прељуба, убиство, бегство и измама, тој е цврсто втемелен во принципите на вербата во човештвото и во солидарноста. И на крајот, ова е роман што е длабоко вљубен во зборовите со кои е напишан и во културата од која произлегува, па така самиот по себе претставува дом за нашиот јазик.
Оливера Ќорвезироска: Задачата што Оливера Николова си ја поставила себеси во „Кадифената покривка“ е да ги оживее личните приказни на убијките, да ги открие и долови мотивите на злосторствата, да ги дешифрира и да ги „реши“ според одличната, проверена и препознатлива сопствена раскажувачка формула; да ги направи разбирливи, да ги донесе блиску пред нас, да ни ги послужи на подавалникот на можното, да ги вгнезди во едно обично секојдневие, во една обична стварност каква што е оваа околу нас.
Со романизираната биографија на солунските браќа Кирил и Методиј, „Аз, буки, веди…“ од еден од најплодните македонски писатели Видое Подгорец, го одбележуваме 24 мај, Денот на сесловенските просветители и учители. Книгата, која е во издание во издание на „Либи“, дел од „Арс Ламина – публикации“, е една од новите читанки од едицијата „Лесно читливи“. Во…
На денешен ден (22 мај) во 1859 година е роден славниот шкотски писател сер Артур Конан Дојл, авторот на еден од најпознатите книжевни ликови – Шерлок Холмс. Во 2022 година се одбележуваат и 135 години од објавувањето на првата книга за генијалниот детектив – „Студија во скарлетна боја“. Три значајни книги од книжевниот серијал за…
Владимир Јанковски: „Лева комора“ е книга за опачината на појавите и нештата. За личните погледи, перцепции, доживувања и светови кои остануваат во заклучената соба на интимата. За тивката потреба да не се каже. Книга за деконструкцијата на надворешната реалност составена од согласувања и хармонии. За деструкцијата на лагите од кои многу често е изградено нашето секојдневие. Книга за женскиот крик. Често тивок и безгласен, а сепак крик.
Елизабета Баковска: „Куклите на Росица“ е еден од ретките македонски национално-историографски романи напишани од жена. Наспроти Оливера Николова, за ваквите (речиси романтичарски) национално-историски теми има пишувано цела една плејада македонски класици, како Петре М. Андреевски, Коле Чашуле, Стале Попов, Ѓорѓи Абаџиев… „Куклите на Росица“ е комплексен приказ на бурни и често сè уште недоволно разјаснети (или постојано проблематизирани) случувања поврзани со создавањето на македонскиот национален идентитет.
Владимир Мартиновски: „Читајќи го исклучително слоевитиот и возбудлив роман Тромбот од Оливера Николова (првообјавен во 1997 година), многупати ни се наметнува древната идеја дека човекот е пред сè „суштество што (се) игра“. Но, за какви сè игри станува збор во овој роман? На прва топка, некој ќе рече – па лесно е, за фудбал! Така, секако, нема да се утне правецот, бидејќи фудбалот е играта околу која се плетат клучните интриги во приказните од кои е сочинет романот, но одговорот, се чини, би бил недоволен и несеопфатен.“
Животот е низа на добри и лоши моменти. Тркало што постојано се врти. Во моментот кога ќе помислиш дека си на чекор до целта, наидуваш на пречка што ќе те врати два чекора назад. Но, да живееш значи да се бориш. Да се бориш со сите тешкотии и проблеми и да стоиш исправено пред предизвиците…
Literatura.mk 